Een dagje ziekenhuis
Blijf op de hoogte en volg Esther
25 April 2017 | Kenia, Kisumu
Gisteren was een andere stagedag dan anders. We kwamen 's morgens gewoon op stage aan en hadden een bespreking met Sarah en Milli. We hebben van het Kellebeek sponsergeld gekregen en een deel daarvan wilde we gebruiken voor mama Ngina. Hier hadden we een meeting over. We gaan een deel van het gebouw schilderen en ze krijgen nieuwe tafels en stoelen.
Toen de meeting klaar was gingen we naar de kinderen toe. Ik had aangegeven dat ik me nogal zorgen maakte over een kindje; William. Wiliam is een kindje van 2 jaar oud, die heel stil is. Hij heeft al een aantal weken een flinke knobbel achter z'n oor. Hier zijn ze al eerder voor naar het ziekenhuis geweest, maar er was niks veranderd.
Dus lotte en ik gingen samen met mama Rose en 3 kinderen die niet ''lekker'' waren naar het ziekenhuis.Dus toen gingen we met de tuktuk naar het ziekenhuis.
Daar aangekomen begon het feest. Ons was verteld dat het ziekenhuis gratis was voor de kinderen omdat ze onder de 5 jaar zijn. Toen we de kinderen inschreven moesten de al betalen. Dit heeft lotte betaald, omdat de moeder geen geld bij had. Toen ik daar naar vroeg, gaf ze uiteindelijk toe dat we alleen mee waren voor het geld. Dit vond ik best wel erg om te horen.
Nadat we gewacht hadden voor het inschreven en het meten en wegen moesten we wachten op de dokter. De dokter heeft de kinderen onderzocht en wees ons weer door naar het bloedprikken. 2 van de 3 kinderen moesten daar bloedprikken, en dit gaat niet zo als in Nederland, helaas. Na het bloedprikken gingen we naar de scan afdeling, want de kleinste moest een MRI-scan. Hier mochten we helaas niet mee naar binnen, dit heeft mama Rose gedaan.
Na het bloedprikken en de scan was het wachten op de uitslagen. Toen de eindelijk de uitslagen hadden moesten we weer naar de dokter om het na te bespreken. We gingen om 10.30 naar het ziekenhuis en om 15.30 werden we voor het laatst geholpen door de dokter, waarna we door moesten naar apotheek. Hier kregen we de medicijnen en toen konden we eindelijk naar huis. We zaten de hele dag een beetje in over het geld, want mama Rose had ons gevraagd hoeveel geld we bij hadden en of wij maar konden betalen omdat mama Ngina hier geen geld voor had. Hier zaten we wel een beetje mee. Uiteindelijk bleek toch dat het ziekenhuis alles betaalde, het was alleen een beetje jammer dat we daar pas op het eind van de dag achter kwamen..
Op de terugweg zei mama Rose dat we morgen weer naar het ziekenhuis moeten met 2 kinderen voor verder onderzoek. Vandaag zijn we niet naar het ziekenhuis gegaan en ,waarschijnlijk, omdat wij niet gegaan zijn, zijn de kinderen helemaal niet meer gegaan.
Al met al was het een hele pittige dag gisteren. Dit was de eerste keer ziekenhuis in Kenia voor mij, en ik hoop ook de laatste keer.
Vandaag merken we wel dat 2 van de 3 kinderen zich al een stuk beter voelen, laten we het er maar op houden dat het door de medicijnen komt...
Toen de meeting klaar was gingen we naar de kinderen toe. Ik had aangegeven dat ik me nogal zorgen maakte over een kindje; William. Wiliam is een kindje van 2 jaar oud, die heel stil is. Hij heeft al een aantal weken een flinke knobbel achter z'n oor. Hier zijn ze al eerder voor naar het ziekenhuis geweest, maar er was niks veranderd.
Dus lotte en ik gingen samen met mama Rose en 3 kinderen die niet ''lekker'' waren naar het ziekenhuis.Dus toen gingen we met de tuktuk naar het ziekenhuis.
Daar aangekomen begon het feest. Ons was verteld dat het ziekenhuis gratis was voor de kinderen omdat ze onder de 5 jaar zijn. Toen we de kinderen inschreven moesten de al betalen. Dit heeft lotte betaald, omdat de moeder geen geld bij had. Toen ik daar naar vroeg, gaf ze uiteindelijk toe dat we alleen mee waren voor het geld. Dit vond ik best wel erg om te horen.
Nadat we gewacht hadden voor het inschreven en het meten en wegen moesten we wachten op de dokter. De dokter heeft de kinderen onderzocht en wees ons weer door naar het bloedprikken. 2 van de 3 kinderen moesten daar bloedprikken, en dit gaat niet zo als in Nederland, helaas. Na het bloedprikken gingen we naar de scan afdeling, want de kleinste moest een MRI-scan. Hier mochten we helaas niet mee naar binnen, dit heeft mama Rose gedaan.
Na het bloedprikken en de scan was het wachten op de uitslagen. Toen de eindelijk de uitslagen hadden moesten we weer naar de dokter om het na te bespreken. We gingen om 10.30 naar het ziekenhuis en om 15.30 werden we voor het laatst geholpen door de dokter, waarna we door moesten naar apotheek. Hier kregen we de medicijnen en toen konden we eindelijk naar huis. We zaten de hele dag een beetje in over het geld, want mama Rose had ons gevraagd hoeveel geld we bij hadden en of wij maar konden betalen omdat mama Ngina hier geen geld voor had. Hier zaten we wel een beetje mee. Uiteindelijk bleek toch dat het ziekenhuis alles betaalde, het was alleen een beetje jammer dat we daar pas op het eind van de dag achter kwamen..
Op de terugweg zei mama Rose dat we morgen weer naar het ziekenhuis moeten met 2 kinderen voor verder onderzoek. Vandaag zijn we niet naar het ziekenhuis gegaan en ,waarschijnlijk, omdat wij niet gegaan zijn, zijn de kinderen helemaal niet meer gegaan.
Al met al was het een hele pittige dag gisteren. Dit was de eerste keer ziekenhuis in Kenia voor mij, en ik hoop ook de laatste keer.
Vandaag merken we wel dat 2 van de 3 kinderen zich al een stuk beter voelen, laten we het er maar op houden dat het door de medicijnen komt...
-
25 April 2017 - 21:57
Paps:
Hey Esther, wat een verhaal zeg. Vandaag in de krant dat de zorgverzekeringsmaatschappijen grote verliezen lijden. (zorgpremie weer omhoog)
Als ik dit verhaal zo lees dan hebben ze hier in Kenia geen last van.
Mooi werk hoor wat je gedaan hebt!
Liefs paps. -
26 April 2017 - 20:46
Opa En Oma:
Mooi Esther om te lezen . hopelijk dat alle drie de kinderen beter mogen worden. -
28 April 2017 - 19:03
Robin Mol:
Hoi Esther,
Best een klap denk ik als je te horen krijgt dat je alleen mee moest voor het financiële naar het ziekenhuis, hopelijk worden die kids wel beter, daar gaat het natuurlijk uiteindelijk om. Goed initiatief van jullie om van het Kellebeek sponsorgeld het gebouw te schilderen en het van nieuwe tafels en stoelen te voorzien. Leuk, indrukwekkend en gaaf! Inderdaad heftige dag, maar wat een avontuur maak je weer mee zeg. Ik blijf je volgen, je schrijft verbazingwekkend goed en ook op een persoonlijke, leuke, manier die ervoor zorgt dat ik het steeds weer opnieuw lees. Ga zo door, ik blijf je volgen!
Vr gr,
Robin -
30 April 2017 - 15:19
Nina Langenberg:
Esther
Heb al je verhalen gelezen. Het is allemaal erg indrukwekkend. Je maakt heel wat mee wat je hier niet eens aan denkt.
Het is allemaal zo anders. Aan de ene kant leerzaam, het zet je tot denken. Je gaat de wereld ook anders zien. Maar aan de andere kant kun je het niet bevatten en maakt het je boos, verdrietig en machteloos.
Dat maken alle studenten mee hoor. En dat is ook niet meer dan normaal.
Ik wens jullie veel plezier op safari.
Nina
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
